Ο Μεγαουρητήρας ταξιμομείται σε:
- Πρωτοπαθή αποφρακτικό
- Πρωτοπαθή παλινδρομούντα
- Δευτεροπαθή αποφρακτικό
- Μη αποφρακτικό και μη παλινδρομούντα
- Αποφρακτικό παλινδρομούντα :
- Ο πρωτοπαθής αποφρακτικός ουρητήρας γενικά συνδυάζεται με αδυναμικό περιφερικό τμήμα του ουρητήρα ή λιγότερο συχνά με βαλβίδες στο άτρητο τμήμα του ουρητήρα.
- Ο πρωτοπαθής παλινδρομούντας ουρητήρας οφείλεται σε συγγενή ανενεργή κυστεοουρητηρική συμβολή.
- Ο δευτεροπαθής αποφρακτικός ουρητήρας μπορεί να συνδυάζεται με α)βαλβίδες οπίσθιας ουρήθρας , β) νευρογενή δυσλειτουργία της ουρητηρικής κύστης, γ)όγκους, δ)φλεγμονή, ε) αποτέλεσμα χειρουργικών παρεμβάσεων.
- Ο μη αποφρακτικός και μη παλινδρομούντας ουρητήρας χρειάζεται ακριβή διάγνωση διότι δεν χρειάζεται ΧΙΟ. Μπορεί να είναι πρωτοπαθής ή σευτεροπαθής. Ο δευτεροπαθής μη αποφρακτικός μη παλινδρομούντας ουρητήρας συνδυάζεται με μαζική παλυουρία, ουρολοίμωξη ή προηγούμενο ΧΙΟ.
Διάγνωση
Ο ασθενής με μεγαλοουρητήρα συχνά παρουσιάζει ουρολοίμωξη, άλγος, έμετο ή υπέρταση. Επιπλέον στα νεογνά μπορεί να εμφανιστούν με προγεννητική υδρονέφρωση.
Θεραπεία
Συνήθως συντηρητική
Ο αποφρακτικός μεγαουρητήρας χειρουργείται όταν εμφανίζονται: 1. Συμπτώματα όπως ουρολοίμωξη, άλγος, υπέρταση, αιματουρία, λίθους, 2. Προοδευτική υδρονέφρωση και 3. Αποδεδειγμένη μείωση της νεφρικής λειτουργίας στο σπινθηρογράφημα.